قوی ترین قرص خواب | قرص های خواب آور

انواع مختلفی از قرص های خواب وجود دارد که شامل موارد زیر می شود:

بنزودیازپین ها (BZD)

یک دسته قدرتمند از قرص های خواب هستند که به شما کمک می کند به خواب بروید، اضطراب را تسکین دهید و یادگیری و حافظه خود را بهبود ببخشید. 

این داروها سطوح انتقال دهنده های عصبی GABA مغز را افزایش می دهند و باعث خواب آلودگی می شوند، به افراد اجازه می دهند بهتر بخوابند، عضلات را آرام کنند، اضطراب را تسکین دهند و همچنین می توانند صرع را درمان کنند. این دسته از داروها شامل آلپرازولام، کلونازپام، دیازپام و لورازپام هستند که به شکل‌های کوتاه و طولانی اثر در دسترس هستند.  تاثیر اضطراب بر اختلال خواب چیست؟

پزشک در هنگام تجویز داروهای خواب، شدت علائم، بیماری‌های همراه، سن و بیماری‌های مادرزادی را در نظر می‌گیرد که ممکن است باعث سرگیجه، خستگی، تحریک‌پذیری و عوارض جانبی طولانی‌مدت مانند افسردگی، به‌ویژه در بیماران مبتلا به بیماری‌های کبدی و کلیوی شود.

داروهای غیر بنزودیازپین (Non-BZD) یا Z

 قرص های خواب آور سریع الاثر هستند که 30 دقیقه پس از مصرف اثر می کنند و تا 8 ساعت دوام می آورند. 

آنها باعث خواب آلودگی می شوند، اضطراب را آرام می کنند و بدون ایجاد احساس گیجی یا سبکی سر در صبح، خواب سالم را تقویت می کنند. داروهای غیر BZD به دلیل حداقل عوارض جانبی، پتانسیل پایین برای تحمل دارو و اعتیاد، اغلب توسط پزشکان در کلاس دارویی تجویز می شوند. این دسته از داروها شامل Zolpidem، Ambien و Zopiclone است.

ملاتونین

یک داروی مصنوعی است که از همان هورمون در مغز تقلید می کند. غده صنوبری برای کمک به تحریک شروع خواب ملاتونین ترشح می کند و مسئول چرخه خواب است.

 در شب یا در شرایط کم نور ترشح می شود تا به آرامش بدن کمک کند و به خوابیدن افراد کمک کند. از آنجایی که ترشح ملاتونین با افزایش سن کاهش می‌یابد، پزشکان اغلب ترجیح می‌دهند این دسته از داروها را برای کسانی که مشکل به خواب رفتن دارند، کسانی که تا دیروقت یا در شیفت کار می‌کنند و سالمندانی که با بی‌خوابی دست و پنجه نرم می‌کنند تجویز کنند.

داروهای ضد افسردگی 

گروهی از داروها هستند که می توانند افسردگی، استرس و اضطراب را درمان کنند. پزشکان علاوه بر افسردگی از داروهای ضد افسردگی برای درمان میگرن و سندرم روده تحریک پذیر (IBS) استفاده می کنند. 

این داروها بر روی انتقال‌دهنده‌های عصبی در سیستم عصبی مرکزی برای القای خواب، کاهش اضطراب و افزایش آرامش اثر می‌گذارند. مقدار مصرف معمولاً بین 10 تا 25 یا 50 میلی گرم است که در اشکال مختلف از جمله قرص و مایعات موجود است. 

عوارض جانبی بالقوه شامل یبوست، مشکل در ادرار کردن، خشکی دهان یا گلو، کاهش میل جنسی و افزایش وزن احتمالی است. پزشکان به دلیل خطر عوارض جانبی شدید، این داروها را برای کودکان یا نوجوانان تجویز نمی کنند.